Björgvin Valur

Það er þetta með hægri og vinstri í pólitík. Ég er til dæmis iðulega kallaður vinstri maður vegna þess að ég vil að samfélagið sjái öllum fyrir heilsugæslu, menntun og fleiru þeim að kostnaðarlausu og ég vil frekar greiða háa skatta og fá þá heilbrigðisþjónustu án þess að þurfa að draga upp kreditkortið þegar ég þarf á henni að halda. Og þar fram eftir götunum; sósíalisma kalla sumir þetta. En ég veit að til þess að geta greitt skatta, þá þarf ég að hafa vinnu og þokkaleg laun og það þýðir að einhver (jafnvel ég sjálfur) þarf að búa til starf handa mér og það helst í betri kantinum. Samt ekki hið opinbera, ef vel á að vera, þótt ég sé nú um stundir opinber starfsmaður. Alla vega ekki með því að selja erlendum auðhringjum íslenskar auðlindir á niðursettu verði. Ég aðhyllist nefnilega næstum því frjálsa samkeppni (næstum þvíiið stendur með frjálsri samkeppni hér á undan en ekki aðhyllist), það er að segja, frjálsri samkeppni sem leiðir ekki af sér einokunarrisa eins og s

Róbert Pálsson trillukarl var farinn að huga að heimferð. Það var ekki mikil veiði þennan daginn og hann var að innbyrða tvo miðlungs fiska sem gerðu lítið til að hífa kílóatöluna upp undir leyfilegt hámark strandveiðibátanna. Það voru kannski þrjúhundruð kíló komin um borð og Róbert sá fram á að þessi róður kæmi út með tapi. Það líkaði honum illa. Hann ákvað að renna færunum aftur á þessum sama stað því hann vissi af langri reynslu að það þýddi lítið að vera að kippa milli bleyða; það væri bara sóun á olíu og olían var svo sannarlega ekki gefin þessa dagana. Hann sleppti sökkunni og girnið rann út af rúllunni og á skjánum taldi mælirinn metrana sem rúlluðu út og þar með dýpið líka. Kannski væri réttast að drífa sig í land og reyna að vera framarlega í löndunarröðinni. Hann þurfti hvort sem er að skreppa upp í hjall og kíkja á harðfiskinn sem þar hékk og yrði bráðum tilbúinn til neyslu. Það stóð tæpt með að hann myndi ná markaðnum á bæjarhátíðinni handan við fjallið um þ